Een Limburgse op het Boekenbal

Afgelopen vrijdag was ik op het Boekenbal. Voor het eerst. De uitnodiging kwam via mijn uitgever. Kort vooraf stuurde ze me nog een appje. “Anya, het thema is Verleidingen en de dresscode is Paradijsvogel met black Tie”. Toen ik vroeg wat dat inhield, schreef ze: “chic met kleur”.

Ik koos voor een net mantelpakje met een fel oranje jasje. Ik dacht: we gaan naar Holland, dus we kleden ons maar Hollands. Veel tijd voor verdere voorbereiding had ik niet. Ik reed zo vanuit een vergadering richting Amsterdam en werkte tijdens de files nog een hele serie telefoontjes af. Ik arriveerde aldus redelijk blanco in ‘t Paradiso. Ik kijk namelijk geen TV en ik lees geen glossy’s. Ik verwachtte zoiets als een ontvangst met klassieke muziek, een welkomstwoord met een korte lezing over een relevant thema, waarna dans op muziek (jaren 80, 90?). Met daarnaast ook genoeg ruimte om nieuwe mensen te ontmoeten en wat te netwerken.

Het boekenbal bleek echter een carnavaleske houseparty waarbij het thema ‘Verleiding’ heel goed was doorgevoerd, inclusief een gender-vrij toilet, rijkelijk versierd met hardcore porno. Ik geef eerlijk toe dat ik extra lang op de pot heb gezeten om de gangbang foto die op de deur van mijn hokje was geplakt eens goed te analyseren. Maar ook de acts waren in lijn, zoals een dame die je ter begroeting een gele python om de hals wilde leggen en een SM-stel dat passanten met de zweep mepte.

Om 22.00 volgde dan het welkomstwoord. Een meneer met slipjas en black tie klom op een pingpong tafel en startte zijn betoog. De aanwezigen waren op dat moment al zodanig in de feeststemming dat hij het publiek niet meer stil kreeg. Uit de flarden tekst ving ik nog de boodschap op dat er dit jaar géén afterparty voor de écht belangrijke auteurs werd georganiseerd.

Na deze formele aftrap, stroomde de zaal vol. De diskjockey ging helemaal los en draaide de volumeknop naar 100. De vloer trilde van de bas. De keiharde muziek maakte ieder verder gesprek onmogelijk. Dansen kon ook niet. Daarvoor was het te druk. Het enige wat ik nog kon doen, was de als paradijsvogels verkleedde aanwezigen observeren en mijn lichaam wat op en neer wiegen. Om 23.00 uur besloot ik dat ik genoeg had gewiegd en wrong me door de menigte richting uitgang.

Tijdens de rit naar huis moest ik opnieuw ontzettend lachen om alles wat ik had gezien. Ik moest echter ook constateren dat onze eigen jaarlijkse Carnavalszitting in Kerkrade zowel qua programmering (bijv. maatschappijkritische speeches), als qua drank (bijv. geen lauwe wijn in plastic bekers) als qua kleding (lang gala) van een vele malen hoger niveau is dan het jaarlijkse treffen van de grote schrijvers & denkers van ons land. Het contrast tussen het platte Amsterdamse Boekenbal en de verfijnde Kerkraadse Jalasitzung deed mij daarmee beseffen dat ik in het beschaafde deel van Nederland woon…